Sang bunga tlah menjumpai btasnya...
Satu prsatu klopak merahnya gugur tak tersisa...
Pohonnya pun mlai layu tak tegar spt sedia kala...
Daunya pun kering tak lagi menampakkan klorofil hijaunya...
Di pnghujung semi tak lagi tersisa indahnya...
Ini salahku tak bisa merawat dgn sempurna...
Tak pernah lg ku hilangkan dahaganya dkala terik sang surya...
Ku sadari semua...
Bunga, jika kau kelak ingin brtunas kembali...
Tmbuhlah dsana di tempat yg pnuh kasih....
Jgn lagi kau coba brmekaran di hati ini...
Krn kau hnya kn merasa tak berarti...
Jika kelak ku temui indah mu kembali...
Wlau tak lagi di taman hati ini...
Kan tetap ku nikmati warna yg kau miliki...
Krn kau tak kan pernah terganti
Tidak ada komentar:
Posting Komentar